Vijftien
jaar geleden plantten we een halve meter hoge Catalpa voor ons huis. Vandaag is
deze boom vier meter hoog. In het voorjaar sierlijk pronkend met zijn
weelderige bloesem, in de zomer getooid in een dik bladerdek. Hij reikt tot op
de eerste verdieping van ons huis en staat pal voor het badkamerraam. In de
winter hebben zijn grillige takken eens te meer geleid tot vreemde dialogen
tussen douche en lavabo.
-
"Liefje, ik zie een gek mannetje en het gluurt naar binnen."
- "Een
gek mannetje? Waar?"
- "Daar,
in de takken van de Catalpa. Denk er twee ogen en een snorretje bij.
Zie je
het? Zie je dat hij knipoogt?"
Ik hoor
een zucht aan de andere kant van het douchegordijn. Liefje rolt met zijn ogen,
zucht, trekt de schouders op en druipt af. Ik beken: het is niet altijd
eenvoudig om samen te leven met mijn levendige verbeelding. Vandaag zal liefje
overtuigd zijn. Mag ik u voorstellen: Catalpaman! Voor de gelegenheid met een kapsel van een bende bontgekleurde vogels.
