Sweet 45

Het zal je maar overkomen dat je, op de vooravond van Kerst, door de ooievaar wordt gedropt aan de voet van het Andes-gebergte. Je belandt in een bedje van stro, omgeven door een aura van zonnestralen. Een ezel, voor de gelegenheid verkleed als een reuzepińata, blaast je zachtjes warm.

Je bent netjes gewikkeld in bloemetjesstof. Je luistert naar Monica!

45 jaar later heb ik de eer om deze dame een gelukkige verjaardag te wensen.

Ik prijs me gelukkig dat de ooievaar zich vergiste van continent, stal en geslacht.

xxx

Speed is the limit

Mia de Kat op full speed in de 上海磁浮示范运营线 of Shanghai Maglev Train. Technisch gezien is het geen trein,  omdat hij niet op wielen rijdt maar zweeft op een magnetisch veld.

Terwijl Mia, alias Speedy Gonzales, tegen 300 kilometer per uur Shangai verovert in de snelste trein ter wereld, loopt een bewogen jaar op zijn eind.

Een jaar dat voorbij vloog met veel nieuwe en grote uitdagingen in het vooruitzicht.

Sommigen onder ons wachten angstig, het roer van hun overlevingsschip vastklampend, het einde van de wereld af. Vrijdag 21 december is het zover, de wereld zal vergaan.

In dit huis heerst vandaag enkel examenangst. Elk uur van de nacht fladderden belangrijke begrippen en definities door mijn hoofd. "Straks mogen jullie eruit", sprak ik ze toe, "in de juiste volgorde, en liefst bij de juiste vragen".

Daarna pik ik een heerlijke, jaarlijks terugkerende traditie op: mijn ouderwetse drang naar het bezoeken van de kerstboom van familie en vrienden. Eigenlijk een uit de hand gelopen hobby, waar inspiratie en spitsvondigheid het haalt van traditie en sneeuw.

Voor het eerst in bijna 17 jaar heb ik mezelf het recht toegeëigend de kerstboom zélf te versieren. Geen kakafonie van zilveren, gouden en gekleurde ballen. Geen verlichte, beslingerde aap. Het is een sober mannetje geworden dit jaar, geïnspireerd op een schilderij van Renée Magritte: Sheherazade. Volgens de museumgids drukte Magritte hiermee het verlangen uit om het leven te herwaarderen.

In een poging om in dezelfde spirit de kerstboom aan te kleden, plakte ik ronde, bruin vilten klevers op zes crèmekleurige ballen. Drie paar ogen (voor elk van ons één paar). Vanaf het kleine bureautje kijkt hij toe, met een knipoog bevestigend dat we goed bezig zijn. Laat 2013 maar komen!

12.12.12

Twaalf december tweeduizendentwaalf: een mooie dag om mijn kerstkaart in druk te geven. Ik draag meteen mijn allereerste, zelf gecreëerd patroon op aan de Heilige Justin, patroonheilige van de dag. 

Hopelijk houdt ze van de combinatie van paddestoelen en snorren...

Mia de Kat in S-J-O-K-O-L-A-T !

Dikke Tiete is, in tegenstelling tot wat haar naam doet vermoeden, onze oudste kattin.

De gitzwarte zus van Mia de Kat dankt haar koosnaampje aan een wapenfeit dat ze vorig jaar pleegde in de nacht van 5 op 6 december.

Die bewuste nacht rolde ik meditatief een lading marsepeinen bolletjes, bepoederd met een fluwelen cacao jas. Ik herinnerde me dat ik vroeger het woord chocolade liefst schreef zoals het klonk: 'sjokolat'. Tot groot jolijt van mijn vader, die me bombardeerde tot taalkundig bondgenoot van het geschreven Nederlands op afrikaanse wijze.

Voor het grootste kind in ons gezin had de goede, Heilige man een stel wulpse sjokolatte tieten in petto. Tijdens een onbewaakt, nachtelijk moment likte Dikke Tiete — suikeren sigaar in de aanslag — met haar natte, schuurpapieren tong aan de tepel van de tiet en beet er frank een stuk uit. Met  een snor van sjokolat, appelsien en mandarijn onder de mat kegelend, keek ze ons 's morgens met zielige ogen aan. Ze hikte een hopbel weg, wreef haar poot langs haar snoet en brabbelde in onverstaanbaar poes:  "Lekkere sjokolat, doe er nog maar een muisje marsepein bovenop!"

Voor wie vandaag, onder het mom van 'ik ben toe aan sjokolat' ongegeneerd een sjokolatte ventje in zijn mond propt, haal even Dikke Tiete voor ogen. Wedden dat uw strak streepje mond ombuigt in een glimlach...

Laurens, voor insiders neef sjokolat, dompelde Mia de Kat onder in de wondere wereld van de sjokoladefabriek. Als tegenprestatie werkte ze zorgvuldig de bestellingen af. 
Haal uw sjokolatte munten maar boven!

Holy Friday

Af en toe valt inspiratie gewoon gratis en voor niets in je mailbox.

Zo pende mijn vriendin Mieke onlangs de gevleugelde woorden Holy Friday neer. Een gevestigde waarde in haar wekelijkse agenda, zo blijkt. De dag waarop ze zich lekker koestert in haar eigen wereldje, een beetje plaats ruimt in haar hectische leventje. Een dag waarop ze zich wentelt in vette verwennerij.

Wel, gelijk heeft ze!

Na een vluchtige consulatie van mijn agenda, besluit ik dat het niet persé vrijdags Holy Friday moet zijn. Hij mag gewetenloos ook op een dinsdag vallen, als dat beter schikt.

Schever dan de toren van Pisa

Reis #01 Mia de Kat op stap in de Verenigde Arabische Emiraten.

Op 1 april 1979 leverde de postbode in het ouderlijk huis een vreemd ogende rood-blauw gestreepte 'air-mail 'enveloppe af. Hij was beplakt met postzegels van vreemde origine, bestempeld met rare opschriften in onleesbare Russische tekens. De enveloppe bevatte een brief, een noodoproep van wijlen nonkel Jef.  Hij werkte als zakenman in het toenmalige Joegoslavië en was gevangen genomen door de Russische maffia...

Mijn zus en ik, getooid in beenwarmers en bijpassende discobroek, hadden hun ouders goed liggen. Hilarische familietaferelen met huilende tantes en nonkels die samen een reddingsplan smeedden om nonkel Jef uit zijn hachelijke situatie te redden.  

Dertig jaar na de feiten wordt het hoog tijd om iets goed te maken met nonkel Jef.

Ik geef zijn oudste zoon Steven de eer om als eerste op stap te gaan met mijn dikke, oranje-pluchen-kat. Bereidwillig neemt hij haar mee in zijn koffer op zakenmissie naar het verre oosten.

Als specialist in het uitmeten en tekenen van pijpleidingen, oude en moderne gebouwen en schepenbouwerij, laat hij Mia poseren voor de Capital Gate.

* 160 m hoog * 35 verdiepingen * liefst 18°(!) overhellende wolkenkrabber * Abu Dhabi.

Deze wolkenkrabber staat zo scheef dat, in tegenstelling tot de toren van Pisa, ingenieurs ingewikkelde, wiskundige berekeningen maakten om het gebouw overeind te laten staan.

Moest er toch een fout zijn geslopen in de berekeningen, dan zorgt nonkel Jef er wel voor dat het niet tegen de grond gaat. Van op zijn wolk, hoog in de lucht, de Capital Gate met het puntje van zijn wijsvinger ondersteunend.

Mia de Kat bestaat écht!

Een boek is als etherische olie:

vluchtig en nadat het verdampt,  geen spoor achterlatend.

Mijn eerste boek, De avonturen van Mia de Kat, bleek te vluchtig en te klein om Mia het leven te geven waar ze van droomde... en ik droomde mee.

Respect voor de uitgever die me overtuigde om mijn werk aan een groter publiek te tonen. Ik besloot het Mia-boek in schoonheid af te ronden.

Ik riep de hulp in van Heather -een amerikaanse, gediplomeerd kostuumdesigner, eigenares van Sunny Little Studio - met de vraag of ze van mijn Mia een knuffel kon maken. Natuurlijk kon ze dat. Enkele weken later werd ze, keurig verpakt in een doosje, afgeleverd aan mijn voordeur.

Het leverde me meteen het idee om Mia te laten reizen. Niet tussen pot en pamper, maar anders. Op een grotere schaal, naar andere continenten op zoek naar leuke plaatsen en verhalen over heel de wereld. Mia, in het voetspoor van Jules Verne: Le Tour du Monde de Mia le Chat. Bekt vrolijk in het frans, niet?

Wel, hier is ze dan! Aangename kennismaking.

Reis vooral mee, het is gratis.